Teknik yöneticilik mesleğinde en son Kastamonuspor’u çalıştıran ve şu an ülkenin yaralarını sarmak için sarsıntı bölgesinde olan Ümit Karan, yaşananları ve afet bölgesindeki ortamı anlattı.
İşte Ümit Karan’ın Sabah’a verdiği röportajda yaptığı açıklamalar:
Aslen Adanalıyım. Orada eşim dostum çok ziyan gördü lakin ben zelzelenin sonraki günü Gaziantep’e geldim. Ayrım yapmamak lazım. Bu ülkenin her yeri bizim, bu ülke hepimizin. İslahiye’de kamp kurduk, sıcak yemek dağıtmak için mutfak kurduk. Zira enkazdan adam çıkartmak benim bildiğim bir iş değil, eğitimli olmak gerekiyor lakin “Elim ayağım tutuyor en azından yemek yapalım, yemek dağıtalım, gelen yardımları indirelim” dedim. Buraya geldiğimde durumun düşündüğümden çok daha makûs olduğunu gördüm. Yürek dayanmıyor, tanımı yok.
“İNSANLARA MORAL VERMEK LAZIM”
İnsanların yuvaları yıkılmış, gördüğüm tek şey dert, ıstırap ve perişanlık. Buradaki herkes çok fazla duygusal. Dokunduğun ağlıyor. Geriye duygusal müzik koyup bunları paylaşmanın bir yararı yok. Bu ziyan veriyor. Daha motive edecek hareketlerde bulunmak gerek. Bizim insanlara umut olmamız lazım. Buradaki beşerler ne spor düşünüyor ne sanat ne siyaset. Ülkemize, devletimize sahip çıkmak lazım. Büyük bir felaket, kolay bir şey değil. Toplumsal medyayı takip ediyorum; provokasyon, bilgi kirliliği, yanlış yönlendirme çok oluyor. Bize bildiri geliyor, ‘Şuraya bakar mısınız?’ diye, gidiyoruz kimse yok. Bu da vakit kaybına yol açıyor. Beşerler perişan esasen, yardıma giden beşerler da boş yere oradan oraya koşuyor.
“LİGDEN ÇEKİLEN KADROLAR HAKLI”
Depremden etkilenen tüm kulüplerimize öncelikle başsağlığı diliyorum. Ligden çekilen gruplar katiyetle haklı. Bu kulüplerde can kaybı yaşandı. Kolay değil. Ruhsal olarak da âlâ değiller. Yabancıları hiç düşünemiyorum bile. Oyuncu oynamak istemeyebilir. Şu an futbol bile konuşamıyorum, konuşmak istemiyorum. Hiçbir şeyin ehemmiyeti kalmadı.
“BU MİLLETİ KİMSE YIKAMAZ”
Tırlarla yardımlar geliyor ancak onları buraya indirmek, dağıtmak için de insan gücüne muhtaçlık var. Bunları bizler yaptığımız vakit askerimiz, jandarmamız da bunlarla yorulmamış, vakit kaybetmemiş oluyor. Biz millet olarak çok hoşuz. Birlik olduğumuz vakit bizi kimse yıkamaz. Beşerler burada soruyor; ‘Biz ne olacağız?’ Bir teyze geldi yanıma, “Oğlum meskenime girebilir misin, altınlarım kıyafetlerim evde” dedi. Gidip baktık ancak ortada mesken yok, kalmamış. Sinemalarda görsen inanmazsın, çok üzücü, çok farklı. Biz buradaki insanları sakinleştirmeye çalışıyoruz. Zira herkes yorgun ve gergin. ‘Gel, sakin ol, yemek ye, çorba iç, konuşalım, düzelecek’ diyoruz. Motivasyon çok kıymetli. AFAD vazifelisi gördüğümüzde “Kardeşim haydi biraz daha uğraş harikasın”, askeri görüyoruz “Hadi kardeşim sen buradan bir kişi daha çıkartırsın, size güveniyoruz” diye daima moral veriyoruz.